αντικειμενική συστοιχία

Μέθοδος λογοτεχνικής γραφής, κατά την οποία ο συγγραφέας (ποιητής ή πεζογράφος) προκαλεί συγκίνηση, συνδέοντας το κείμενό του με κάποιο οικείο ή προσπελάσιμο στον αναγνώστη αντικειμενικό στοιχείο (π.χ. με υπαρκτά γεγονότα, μύθους, γνωστή κατάσταση κλπ.). Ο όρος χρησιμοποιήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1910 από τον Άγγλο ποιητή Τ.Σ. Έλιοτ και έχουν διατυπωθεί πολλές και ποικίλες θεωρίες για την υφή του. Ως δεξιοτέχνης της μεθόδου αναφέρεται ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης (π.χ. στον Βασιλιά της Ασίνης,όπου η φιλοσοφική-υπαρξιακή βάση του ποιήματος βασίζεται σε παραπομπή στο ιστορικο-μυθολογικό αντικειμενικό στοιχείο).